Kunlardan bir kuni arining o‘g‘li kasal bo‘lib qolibdn. U afsungarniig oldiga borib, maslahat so‘rabdi.
Afsungar unga:
Kolibri patidan bitta so‘rab olsang, o‘g‘ling tuzalib ketadi,— debdi.
Kolibri patidan bergai ekan, chindan ham ariiing o‘g‘li tuzalib ketibdi.
Keyinchilik kolibrining o‘g‘li kasal bo‘pti. Shunda afsungar kolibriga:
Arining qanoti o‘g‘lingga davo,— debdi.
Kolibri arining oldiga kelib, undan qanotini so‘ragan ekan, ari unga:
Mening faqat ikkitagiia qanotim bor. Birini senga bersam, ucha olmay qolaman,— debdi.
Shunday kilib kolibrining o‘g‘li vafot etibdi.
Dog‘da qolgan kolibri ariga:
O‘g‘lim vafot etdi. Endi sen bilan biz bir umrga dushmanmiz,— debdi.
Biroq ari kolibriga:
Kel, yaxshisi, do‘st bo‘lib qolaylik! Biz seni muhofaza qilamiz. Uyangga tuxum qo‘ysang, biz ham yoniga in qurib, bolalaringni qo‘riqlab turamiz,— debdi.
Ana o‘shandan beri arilar doimo o‘z inlarini kolibrmning uyasi yoniga qo‘yadigan bo‘lishibdi.
Ertaklar, Jahon xalq ertaklari
