Juda ham semirib, yiltillab ketgan Mushuk yo‘l yoqasida mudrab o‘tirgan ekan. Ashula aytib, ishga ketayotgan Chumoli Mushukni ko‘rishi bilan jimib qolibdi-da, qadamini sekinlatibdi. Qo‘rqqanidan emas, Mushukni uyg‘otmaslik uchun shunday qilibdi.
Ozmi-ko‘pmi vaqt o‘tib, mushuk uyg‘onibdi. Ko‘zlarini chala-chulpa ochib qarasa, Chumoli og‘zida don olib kelayotgan edi. U Mushukning oldiga yetganida donni yerga qo‘yib salom beribdi.
— Hormang, Miyov xola! — debdi.
— Hali horiganimcha yo‘q, qora qiltiriq, -debdi Mushuk, — Faqat zerikib o‘tiribman, xolos.
— Ishlamasangiz zerikasiz-da, — debdi kulib Chumoli. — Men mehnat qilib zerikmayman.
— Nega endi men ishlar ekanman?! -debdi Mushuk ensasi qotib. — Egam bor -ne g‘amim bor. Sen sho‘rlik bo‘lsang baxtsizsan. Chunki seni boradigan uying, yuvibtaraydigan, silab-siypaydigan egang yo‘q.
— Bu gapingiz xato, Miyov xola, — debdi Chumoli ranjib, — men siz o‘ylagandek baxtsiz emasman, baxtliman. Chunki mehnat qilishga yetadigan kuch-quwatim, g‘ayratim bor. Kimki mehnat qilmasa, o‘sha baxtsiz.
Mushuk o‘ylab qarasa, bahsda yengilib qoladigan. Shuning uchun ham gapni boshqa yoqqa burishga harakat qilibdi.
— Hazillashdim, Chumolivoy, — debdi u. — Men ham baxtliman. Sichqon ovlayman.
— Sichqonni onda-sonda ovlaysiz-da! Har kuni mehnat qilsangiz…
— Gaping to‘g‘ri, — debdi Mushuk. – Men har kuni mehnat qilmayman. Chunki, birinchidan, doim qornim to‘q. Ikkinchidan, sichqonni egamdan qo‘rqqanimdan ovlayman.
— Demak, ayyor ekansiz. – Chumoli shunday deb donni olibdi-da, yo‘lida ketaveribdi. Terlab-pishib borar ekan, o‘zicha: «Yaxshiyam egam yo‘q, boMmasa Mushukka o‘xshab yalqov, ayyor bo‘lib qolarkanman». deb o‘ylabdi.
Mushuk bo‘lsa, Chumolining ortidan qarab turib: «Yaxshiyam egam bor ekan, bo‘lmasa men ham Chumoliga o‘xshab tinim bilmas ekanman», debdi o‘ziga o‘zi.
A.Abdurazzoq
