Yil fasllari haqida eng sara sherlar to‘plami kattalar va bolalar uchun.
Fasllar kulgusiBaxoroy kulganda, isiydi kunlar,
Og‘zidan to‘kilar turfa xil gullar,
Yoz kulsa, soyaga «berkinib» gullar,
Tap-taqir bo‘ladi, issiqdan cho‘llar.
Lekigin, mevalar yetilib pishar,
Lazzatli bol misol bo‘lib yetishar.
Kuz kulsa, mo‘l bo‘lar — meva, sabzavot,
Mexnat-la qiziydi, dalada xayot.
Xirmonlar yuksalar, xosilga «to‘yib»,
Daraxtlar barg to‘kar, o‘zin bo‘sh qo‘yib.
Xar fasl kashf etar, o‘zgacha surur,
Fasllar kulgusi — mo‘jiza erur!
Ona tabiat
To‘rt faslKeldi ko‘klam kabi soz,
Bizlar sevgan issiq yoz.
Ekin o‘sdi yerlarda,
Bug‘doy pishdi qirlarda…
Poliz to‘la bodring,
Bog‘bon, tez uzib bering!
-Sabr qiling siz andak,
So‘yib beray handalak.
Quyosh tushar taftidan,
Qo‘rqib qishning aftidan.
Sarg‘ayadi ko‘katlar,
Barg to‘kadi daraxtlar.
Hosil yig‘ib olinar,
Qishga zamin solinar.
Dala-dashtda tindi ish,
Keldi mehmon bo‘lib qish.
Qish emas, u – qorbobo,
Sovg‘alari bor bobo…
Xuddi yozday, bahorday –
Iliq, kuzgi nahorday.
Qor yog‘ar, kecha-kunduz,
Suv sovuq qotib kiygan muz.
Tabiat hukmi
Qorlar g‘irch-g‘irch qiladi,
Poyafzal qor «tiladi».
Aoiq beti «muzqaymoq»,
Endi qiyin suv olmoq.
Sovuq shamol esadi,
Yuzni tig‘siz kesadi.
Baxorga o‘rin yo‘qmi?
Yo‘q. bu tabiat xukmi.
Oz fursat o‘tib albat,
Baxorga kelar navbat!
Tabiat ishi
Ta’mirtalab, kimnidir tomi,
Yog‘in yog‘sa, yo‘qdir oromi.
Ninachiday, yozni berib boy,
Qarabsizki, endi xoli «voy».
Ne deyishni bilmaysan kishi,
Xa, mayli, bu — tabiat ishi!
Gul fasli
Yomg‘irda erishni boshlab berdi qor,
Quyoshning zarbidan dunyo bo‘ldi tor.
«Yotguncha — otib qol» deganday ular,
Oz fursat qarshilik, qilib ko‘rdilar.
Foydasi bo‘lmagach. bo‘ldilar taslim,
Endi yo‘q izg‘irin, tabiat so‘lim.
Qaxraton sovuqlar, sololmas qut’qu,
Daraxtlar tanasin, tark etdi uyqu.
Tevarak atrofda — baxor libosi,
Qushlarning sayrashi — baxor sadosi.
Buvilar baxordan aytar rivoyat,
Gul fasli sep yoydi — mana, nixoyat!
Hech kim bo‘lolmas ustun
Oy yotoqqa qochganda,
Quyosh nurin sochganda,
Yomg‘ir suvi parlandi,
Oppoq bug‘ga aylandi.
Mana ko‘rdingmi, do‘stim,
Xech kim bo‘lolmas ustun!
Buyuk ona tabiat
Mehmonlar
Bahor tilaklariBir lahza yasharar qarri qo‘rg‘onlar,
Ajib dilbar bo‘lib qolar insonlar.
Ha, bahor misrasi menda ham talay,
Bu holning boisi bordir harqalay.
Azizim, g‘unchaga nazar sol bir on,
Bag‘rida hozircha turfa hol pinhon.
Ranglar yashar unda balki pushti, oq,
Ajab, tikoni ham hozircha yumshoq.
Tong chog‘i shabboda ko‘taradi bosh,
Oh, nechog‘ latifu nechog‘lik yovvosh.
Asli qahratonning nabirasi u,
Nash’u namolari hozircha ezgu.
Inson fe’li qiziq, yashagay hurkib,
Shervachchani silab, sherdan-chi, qo‘rqib.
Bahor norasida go‘dakday shirin,
Qo‘ynida ezgulik armon yashirin.
Nashtar bo‘lmasidan g‘unchaning xori,
Shirin tuyuladi uning diydori.
Bo‘ronga aylanmay shabboda — go‘dak,
Ozurda dillarni yayratar beshak.
Odam bolasiga doim umid yor,
Shul sabab bahorga tilagi bisyor:
Olamga qabohat zahrin sochmasa,
Mas’um yuraklarda yara ochmasa.
Qoplamasa basdur yeru samoni,
Mudhish qirg‘inlarning qora to‘zoni.
Qushlar uchib keldilar
Qushlar uchib ketdilar,
Uzoq mamlakatlarga.
Yana ortga qaytishar,
Baxor kelsa bizlarga.
Аyni koʼklam paytida,
Ular qaytgan boʼladi.
Sayroqi tovushlarga,
Butun olam toʼladi.
Xozircha, mayli, boring,
Kech qolmanglar safardan.
Manzilni «yozib» oling,
Shoshib qolmang qaytganda!
