Танишдилар… Учрашиб юрдилар… Севишдилар… Фотиҳадан бир кун олдин йигит кутилмаганда яна учрашувга чақирди. Зарур гапи борлигини айтди. Қиз бир амаллаб борди. Юраги гуп гуп урар, миясида минг ҳаёл! Тинчликмикин деб хавотирда эди… Йигит кўп гапирмади. Икки оғиз гап. Кейин уй-уйига қайтишди… Орадан ўн йил ўтди. Аёл ўшанда бўлажак эри айтган сўзларни эсламаган куни йўқ. Эри учун ҳам ўзи айтган сўзлари ёд бўлиб кетган. Шу йиллар ичида кўп нарса бўлди… Тўй… Фарзандлар туғилиши… Қувонч, бахт… Кейин эса жанжал кетидан жанжал… Сув яхшигина лойқаланган пайтлари кўп бўлди… Аммо ҳар сафар тинарди… Турмушни кўп муштларини ейишди! Етишмовчилик… Рашк орқасидан жанжаллар! Лекин бир-биридан айрилмадилар. Сабаби эса ўша кундаги сўзларда эди: «Нима бўлса ҳам. Бахтли кунларда ҳам, тескари бўлиб келишолмай қолсак ҳам, ўртада ришта узилгандек туюлса ҳам бир ишни ҳеч қачон тарк этмаймиз. Бир биримизни қўлимизни қўйиб юбормаймиз. Ушлаш оғриқ берса ҳам, кафтларимиз бир бирини куйдирса ҳам! Ҳеч қачон қўйиб юбормаймиз!
